In het Schemeruur

En, verbazend, wat at die kleine! Zulk eten heb ik nooit gezien! Maar toch kon hij alles niet op en er bleef nog heel wat over. Zoodra Jan den lepel neerlegde deed Tom, zoo heette de ander, het ook.

"Nu, Tom," sprak meester Barend, die er ook bij gekomen was, "nu Tom, heb jij zoo'n kleine maag?"

"Welneen," antwoordde hij, "maar ik heb ze al vol gefloten en ... en thuis, weet u ... thuis ..."

"Nu, thuis?"

"Ja, vader en moeder en de twee kleintjes kunnen ook niet fluiten!"

Ik keerde me om, zag meester Barend aan en ... dat had ik nog nooit gezien, meester Barend kreeg opeens zulke natte oogen, alsof hij zwaar verkouden was en niezen moest en het niet kon.

"Te weerga, jongen, eet!" riep hij. "Eet, zeg ik je! Jij bent een jongen, hoor! Je bent van de stof waaruit onze Lieve Heer de engelen gemaakt heeft! Eet, zeg ik je! Die daar thuis zijn en niet fluiten kunnen, krijgen van mij en mijn kameraads een bak vol! Toe kerel, eet, eet