De Gouden Vaas

jes, zustertjes, schommel je in schemering -- snel, snel, omhoog, -- omlaag -- stralen schiet d'avondzon -- d'avondwind fluistert -- ruischt er de dauw -- zingende bloesems -- roeren wij tongetjes, zingen wij met bloemen en twijgen -- sterren dra stralen nu -- moeten wij heen -- tusschen door, tusschenin, strengelen, slingeren, schommelen w'ons zusters klein."

Zoo ging het voort: een 't verstand verwarrend gesprek. De student Anselmus dacht: dat is toch maar de avondwind, die vandaag met gewoon verstaanbare woorden fluistert. Maar op 't zelfde oogenblik weerklonk boven zijn hoofd als een driestemmig accoord van heldere kristallen klokjes; hij zag op en aanschouwde drie goud-groen glanzende slangetjes, die zich om de twijgen gewonden hadden en de kopjes der avondzon tegemoet strekten. Toen fluisterde het en lispelde het opnieuw in dezelfde woorden en de slangetjes gleden en speelden op en neer door de bladeren en de twijgen en terwijl zij zoo snel zich bewogen, was het alsof de vlierboom duizenden fonke