Uit het leven van Dik Trom

p een stoel, terwijl zijne vrouw hem eene zijden das om den hals knoopte. De hooge hoed trok weldra Dirks aandacht. Hij kroop er heen, richtte zich aan den stoel overeind, bemachtigde zijne prooi, en rolde er heel genoeglijk mede over den vloer, om er ten slotte doodbedaard op te gaan zitten.

"Vrouw, waar is m'n hoed,--waar is-ie?" vroeg Trom.

"Je hebt hem zelf ergens neergelegd, Jan."

"Ja, op dezen stoel, en nu zie ik hem niet meer, Griet,--dat doe ik."

"O, o, kijk zoo 'n ondeugd nu toch eens! Kijk eens Jan, hij zit er zoo waar boven op!"

Oogenblikkelijk bevrijdde Moeder den hoed uit zijn gedrukten toestand, maar helaas, hij was in elkaar gevouwen als eene harmonica. Dirks Moeder was radeloos. Vader stak er echter zijne vuist in, duwde hem weer in de hoogte, en zette hem op, terwijl hij zeide:

"Wat zal ik er aan doen? Hij is een bijzonder kind,--dat is-ie."

Toen ging hij naar de begrafenis.

VIERDE HOOFDSTUK.

DIRK WORDT IN EEN DUBBELEN ZIN DI