Van Aardappel-mes tot Officiersdegen

ddert; ik ben veel banger voor de aardappels en het zeepwater en de dwijlen.

Men brengt ons naar groote slaapvertrekken.

Ik val neer op een vuilen ijzeren krib; mijn mooie jas kreukt....

Een handvol cigaretten geef ik om mij heen.

Zwarte, vuile handen zijn gretig naar mij uitgestrekt.

Ik geef nòg meer cigaretten... mijn koker is leeg... er is er geen meer over voor mij-zelf.

Dan steekt een der groezelige handen mij een sigaret toe.

»Hier, je heb' er zelf geen meer over!«

Ik kijk verbaasd op. De man lacht wat verlegen: »Ik had 'er twéé genòme!«

Dan lach ik; ook ditmaal oprecht...

Het is het tweede »sociale oogenblik« van mijn leven.

* * * * *

13 Maart.

Ik kan nog niet aan mijn dagboek werken. De indrukken zijn tévele. Ik wist niet, dat het volk zóózeer geleek, op de menschen die over »het volk« praten. Men kleedt ons