Licht en Leven: Dubbele Twee. I.

Jo lachte en Nel lachte. D'r oogen schitterden van blijdschap. Ineens grepen ze elkaar weer vast en sprongen opnieuw de kamer rond.

Daar zag Nel de piano.

»Moe, nou moet u spelen: »Naar buiten.« Dat hebben we zoo vaak gezongen, als we in de stad bleven. En nou gaan we echt naar buiten.«

»Ja, moe; u spelen en wij zingen«, riep Jo.

Moe speelde den laatsten tijd niet veel: ze had er meestal weinig lust in. Maar nu was ze ook vroolijk. Ze ging voor de piano zitten en weldra klonk het:

[Illustratie: Naar Buiten.]

Naar Buiten.

Naar buiten, naar buiten, De zon is in 't veld! Ze trekt nu de spruiten Door klonters en kluiten, Ze lacht in de ruiten; Naar buiten, Naar buiten, Naar buiten gesneld!

Naar buiten, naar buiten, De lucht is zoo klaar! De wind en de schuiten Zijn blijde kornuiten; De merelkens fluiten: Naar buiten, Naar buiten, Hoe heerlijk is 't daar!

Naar