Een Meisje-Studentje

zend. "Als je nu alleen maar 's rekent alle laden en kasten in 'n huis van papier voorzien, wat toch maar 'n zoo klein onderdeeltje is, dat ik er moeder nooit over heb hooren spreken."

"Ja," antwoordde Else verstrooid, "denk je, dat ie zoo goed zit, zeg? Jij kunt er beter over oordeelen, van beneden af."

"Ja, ik vind 't prachtig. Dat zal den spiegel opknappen, zoo'n omlijsting."

"Geef me dan die zwarte met bruin 'es aan."

Go zwierde de sarong door de lucht, die juist neerkwam over Else's dik, blond haar: "Hè, waarachtig, 't zou aardig staan, zoo'n doek over je hoofd; wat 'n kleuren toch, hè?" bewonderde ze zich in den spiegel.

Daar werd geklopt.

Go, die juist 'n streep trok, liet met 'n zenuwschok 't potlood uit haar hand vallen; Else stond als verstard, de sarong beschermend tegen haar borst gedrukt.

"De juffrouw," bewogen Go's lippen, zonder geluid te geven: ze zag zich al op straat gezet; de krassen, die Else's hakken op de schrijftafel hadden